گفتنی‌ها کم نیست،
من و تو کم گفتیم؛
                       مثل هذیان دم مرگ
                                        از آغاز
                                          چنین درهم و برهم گفتیم.

دیدنی‌ها کم نیست،
من و تو کم دیدیم؛
                بی‌سبب از پاییز
                                  جای میلاد اقاقی‌ها را پرسیدیم.

چیدنی‌ها کم نیست،
من و تو کم چیدیم؛
               وقت گل دادن عشق
                        روی دار قالی
                        بی‌سبب حتی
                                   پرتاب گل سرخی را ترسیدیم.

خواندنی‌ها کم نیست،
من و تو کم خواندیم؛
        من و تو ساده‌ترین شکل سرودن را
                                        در معبر باد
                                      با دهانی بسته وا ماندیم.

من و تو، کم خواندیم.
من و تو، وا ماندیم.
من و تو، کم دیدیم.
من و تو، کم چیدیم.
من و تو، کم گفتیم
                      وقت بیداری فریاد
                                           چه سنگین خفتیم!

من و تو، کم بودیم
                   من و تو، اما
                    در میدان‌ها
                           اینک اندازه‌ی «ما» می‌خوانیم.

ما به اندازه‌ی «ما» می‌بینیم.
ما به اندازه‌ی «ما» می‌چینیم.
ما به اندازه‌ی «ما» می‌گوییم.
ما به اندازه‌ی «ما» می‌روییم.
من و تو
       خم نه و
               در هم نه و
                         کم هم نه
                              که می‌باید با هم باشیم.

من تو حق داریم
                    در شب این جنبش
                                        نبض آدم باشیم.

من و تو حق داریم
          که به اندازه‌ی «ما» هم شده،
                                          با هم باشیم.

گفتنی‌ها کم نیست . . .

تهران 1979