‌او با همان فکر مبارزه و با سلاح اندیشه خویش ترک خاک و دیار کرده است.

در این میان هستند بسیاری از نویسندگان، شاعران، نقاشان،‌مجسمه ‌سازان، که سلاح آنها همان کارشان است و در جرگه رزمندگان دیگر قرار می‌گیرند.

پناهنده سیاسی نیّتش این است که با جلّادان حاکم بر وطنش تا نفس آخر بجنگدو حاضر نیست از پا بیفتد.

به لقمه ‌نانی بسنده می‌کند، ناله سرنمی ‌دهد و شکوه نمی ‌کند.

مدام در تلاش است که دیوار جهنم آخوندها را بشکند و به خانه برگردد. خانه ‌او وطن اوست.

برای تمیز کردن خانه قدرت روحی کافی دارد و وقتی آشغالها جمع شدند، حاضر است سرتاسر وطن را با مژّه‌های خود پاک کند.

از جان گذشته است ‌و مطلقاً‌ نمی‌ترسد.

پناهنده سیاسی نارنجکی است که به ‌موقع می‌خواهد ضامن را بکشد و کوهی را از جا برکند با دست بریده برای هر کار یدی حاضر است، با پای بریده مدام می ‌دود و با چشمان کم ‌سو همه ‌جا را می‌بیند.‌

روحیه پناهنده سیاسی عضلانی است، انگار که از سرب ریخته شده.

واهمه ‌یی از مرگ ندارد، ‌و زمانی که خود را در صف پناهنده‌های قلّابی می‌بیند، خشم جان او را به لب می‌رساند، چون می‌بیند ستون فقرات بشردوستی ساخته و پرداخته حکومتها فرقی بین او و دلالان اسلحه نمی‌گذارد. اولی مدام با دو گذرنامه در رفت و آمد است.. ولیاو اگر پا به وطن بگذارد،‌ جمهوری اسلامی امکان نفس کشیدن نیز برایش نخواهد گذاشت و پای دیوار خواهدش کاشت و سوراخ سوارخش خواهد کرد.

دراین‌جاست که قوانین به یک‌باره بی‌اعتبار می‌شوند. دراین جاست که باید تأملی مثلاً‌در «قرارداد۱۹۵۱» کرد، یا در قوانین و مقرّرات دیگر سوءتفاهم نشود، منظور این نیست که کشورهای پناه‌دهنده سختگیری بکنند. اصلاً حتّی تلاش فراوانی باید کرد که به آواره‌های دور افتاده بیش از پیش توجّه شود،‌این تلاش امر بسیار لازمی است. غرض این است که فرق «پناهنده‌سیاسی» قلّابی با «پناهنده‌سیاسی واقعی» روشن شود. این دو از یک جنس و از یک قماش نیستند.

پناهنده سیاسی قلّابی جانوری است همه چیز خوار، ولی پناهنده سیاسی واقعی انسانی است مرگ برکف،‌که بی‌هیچ چشم‌داشتی می‌خواهد کمر رژیم جمهوری اسلامی را بشکند، خشت روی خشت بگذارد و خانه تازه و وطن تازه‌یی بسازد.

میان ماه من تا ماه گردون تفاوت از زمین تا آسمان است