مرگ آن چهارصد و بیست نفر آغازگر التهابی عمومی شد که بخش بزرگی از مردم را به جبهه‌ی فناتیکهای شیعه سوق داد و حاصل آن شد حوادث و راهپیمایی‌های بزرگ شهریور ۵۷ و آغاز خواست علنی استقرار حکومت اسلامی و اعلام رهبری خمینی.

میدان ژاله‌ی موسوی (میدان شهدای سابق (میدان ژاله‌ی اسبق)):

من به میر حسین موسوی رای دادم. نه به این دلیل که سیاستمدار ایده‌آل من باشد، حتی به طور نسبی. من به او رای دادم برای عقب زدن احمدی‌نژاد. در اعتراضات ۸۸ هم برای اعتراض به تقلب شرکت کردم. من بدهکاری خاصی به موسوی ندارم. در واقع به عنوان اولین نسلی که بدون حق انتخاب مجبور به تحمل شرایطی شد که موسوی و همنسلانش برای کشورم رقم زدند، من خود را طلبکار از او و نسلش می‌دانم. او هزینه‌ی برقرار کردن حکومتی را می‌پردازد که در عید فطر پنجاه و هفت مطالبه‌اش کردند. هفده شهریور بخش دراماتیزه شده‌ی شورشهای فناتیکهای شیعه بر علیه سکولاریسم و آزادی‌های اجتماعی در تابستان پنجاه و هفت بود.

من مخالف آن هستم که ۶۴ نفر کشته‌ی هفده شهریور را از توی دل کل وقایع آن تابستان نحس بیرون بکشیم و به شکل آگراندیسمان شده توی قاب کنیم. بهتر است بیست روزی به عقب برویم. بیست و هشت مرداد پنجاه و هفت در سینما رکس آبادان چهارصد و بیست نفر می‌سوزند. مرگ آن چهارصد و بیست نفر آغازگر التهابی عمومی شد که بخش بزرگی از مردم را به جبهه‌ی فناتیکهای شیعه سوق داد و حاصل آن شد حوادث و راهپیمایی‌های بزرگ شهریور ۵۷ و آغاز خواست علنی استقرار حکومت اسلامی و اعلام رهبری خمینی.

دو سال بعد روشن شد که آتش سوزی سینما رکس آبادان و مرگ چهارصد و بیست نفر شهروند رندوم ایرانی به عنوان قربانیان ایدئولوژی کالت شیعه‌گری کار فناتیکهای شیعه بود.

نه آقای موسوی! کشتار آبان نود و هشت نمونه‌ای همگون‌تر و همجنس‌تر از هفده شهریور هم در سال ۵۷ دارد. کشتار آبان ۹۸ شبیه کشتار ۴۲۰ نفر شهروند بیگناه و رندوم در یک سینما در جهت فناتیسم شیعه‌گری بود.