از شما مي‌پُرسَم كه اِمروز به جهان مي‌آييد. فردا چه پيشِ روي شماست؟ آيا ما را تكرار مي‌كنيد؟ بر جاده‌هاي تَنگ سراشيب و خسته به تلخي، جاي ديگران را مي‌سپريد؟ آيا از شما يكي- يا همه- بن‌بَست را مي‌بينيد؟ و زمان را كه مي‌گُذَرد؟ آيا به پُشتِ سر مي‌نگَريد؟ به رَهِ سخت آمده و ميان بُري مي‌يابيد؟ ما خويش را نمي‌بخشيم-ما درجازَدِگان— ما قربانيانِ خُوديم؛ امّا آيا فردا روزِ بهتري است؟ از شما مي‌پُرسَم/ كه اِمروز به جهان مي‌آييد!
(محمد رحمانیان ،حمیدامجد، بهرام بیضایی و محمدچرمشیر)
