در دهه‌های سی و چهل، رویکرد فیلمسازان ایرانی نسبت به سکس و برهنگی، رویکرد بسیار محتاطانه و محافظه‌کارانه‌ای است. فضای فرهنگی جامعه هنوز برای برهنه شدن زنان در سینما آماده نیست و شرم و حیای ستارگان زن و ترس از بی‌آبرویی، مانع از نمایش اندام برهنه آنها در برابر دوربین است. این روحیه محافظه‌کارانه بیشتر در سینمای فارسی و فیلم‌های موسوم به فیلم فارسی دیده می‌شود. فرانک، ثریا بهشتی، تهمینه، ویکتوریا، کتایون و سهیلا، بازیگرانی بودند که قسمت‌هایی از بدن خود را در برابر چشمان مردان ایرانی به تماشا گذاشتند.
اما در همین دوره وقتی مهین معاون‌زاده با بی‌پروایی تمام، در فیلم “هفده روز به اعدام” دکتر هوشنگ کاووسی، اندام برهنه خود را به تماشاگران نشان داد، جنجالی در مطبوعات و جامعه سینمایی آن موقع ایجاد شد.
در سال 1338، ساموئل خاچکیان در فیلم “تپه عشق”، دختری اغواگر (فرانک میرقهاری) را با مینی شورت نشان داد که بعدها شهرت بسیاری یافت و تا سال 1348 (فیلم روسپی)، ستاره اصلی فیلم‌های فارسی بود.
بازی دختری به نام تهمینه در فیلم “چشمه عشاق” (صمد صباحی) در کنار ویگن، به خاطر داشتن صحنه‌های برهنگی، نیز در زمان خود پر سرو صدا بود.
در این دوره حتی بین بازیگران زن بر سر بازی در نقش‌های سکسی، رقابت شدیدی جریان داشت که به عنوان نمونه باید از رقابت بین ایرن و تهمینه بر سر این که کدام یک سکسی‌ترند یاد کرد.
