مرا به یاد نویسندهی دیگرى که سالها پیش در نیویورک مىشناختم مىاندازد. نهایت هنرمندى-اینطور فکر مىکردیم. شاعر و بازى نویس. سرشار از وعده و وعید، اما شدیدا دچار ترس از مکانهاى بسته بود. نمىتوانست سوار آسانسور شود. و چون زن و شوهر پولى در بساط نداشتند، هر دو در این اتاق تنگ زندگى مىکردند، که عاقبت هم کارش را به جنون کشاند-نیمى از شب را در خیابانها قدم مىزد. (آن وقتها قدم زدنهاى شبانه ایمنتر از این روزها بود. ) بههرحال. . . در بیچارگى، به نوشتن متن آگهى براى. . . فکر مىکنم جنرال موتورز پرداخت. که به او اجازه داد تا به آپارتمان بزرگترى اسبابکشى کند، و هیجانهایش فروکش کرد. سالها گذشت و من او را باز دیدم و طبیعتا مىخواستم بدانم روى چه چیزى کار مىکرد. اما، شاعرى، مرده بود، بازىنویسى هم، همینطور، چیزى که او مىخواست نشانم دهد این پروندهی نازک آگهى بود. در حقیقت آنقدر محبوب شده بود که شرکت دفتر ویژهاى در طبقهی همکف آسمانخراششان به او داده بود تا بتواند از آسانسور دورى کند. دیگر مرد میانسالى شده بود، و این. . . واقعا. . . تکان دهنده بود وقتى آدم مىدید آنقدر به کارهایى که در تملّق جنرال موتورز کرده افتخار مىکند. در واقع پیشنویسهاى مختلفش را نشانم داد و متذکر شد که آنقدر ایدههاى گوناگون را جابهجا کرده تا مفهوم کلّى کامل شده. من همچنان نگاه پیروزى را در سیمایش مىدیدم. نمىشد براى او خوشحال نبود-اویى که آن همه فضا در دور و برش به دست آورده بود. روشن است که دیگر با هیجانهاى کهنهاش زندگى نمىکرد. به نظرم حالا واقعا از زندگى خشنود بود، و با حسى نیرومند از فضیلت. زندگى او حالا زندگى به وضوح موفقى بود که جایگزین یک شاعر شده بود.
