اضمحلال ِ اندوه و فُسردگی | پینا باوش
تنها شمار اندکی از رقصنده‌ها توان اجرای قطعات پینا باوش، رقصنده و طراح رقص آلمانی را دارند
دسته: رقص
رقص مدرن سبکی از رقص صحنه‌ای غربی است که آزادانه در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به وجود آمد. این رقص، که زادگاهش آمریکا و آلمان است، واکنشی مستقیم به رقص باله به عنوان پایه رقص صحنه‌ای بود. رقص مدرن از پذیرش اَشکال و جنبه‌های مختلف باله کلاسیک امتناع کرد و حرکت‌های منظم و مدون و ساختار روایی باله را کنار گذاشت. به خاطر تلاش‌های پیشگامان رقص مدرن مانند مارتا گراهام، امروزه رقص مدرن طیف وسیعی از سبک‌ها را، که بسیاری از آن‌ها با استادان و مدارس مشهور و نامدار همراهی می‌شوند، دربرمی‌گیرد. بیش از هزار نوع از رقص مدرن از جمله گراهام و هورتون وجود دارند. در نهایت، رقص پست‌مدرن، شکل‌گرایی رقص مدرن را رد می‌کند و خود شامل عناصری چون هنر اجرایی و بدیهه‌سازی می‌شود.
اتاق‌ها، شعر سوئیت، اودس | آنا سوکولف
آنا سوکولف (۹ فوریه ۱۹۱۰ – ۲۹ مارس ۲۰۰۰) رقصنده و رقص‌پرداز آمریکایی بود. او یکی از بنیان‌گذاران اکتورز استودیو است. او آموزش رقص و اجرا همراه با مربیان را…
جینا پین | در میان سایر بدن‌ها، گم شدن
جینا پین هنرمند پس از دوره‌ی ابتدایی تجریباتِ می‌نی‌مالیستی و لند‌آرت، تمرکز خود را به طورِ فزاینده‌ای بر بدن همچون محملی برای بیانِ ایده‌ها و دلمشغولی‌هایش قرار داد. سنگهای آواره (Valle dell Orco/Piedmont- July ۱۹۶۸) – میز مطالعه (Turin ۱۹۶۹) – تدفین پرتوِ خورشید (Ecos/eure ۱۹۶۹) و تداوم مسیر چوبی (Ury، ۱۹۷۰) مثال‌هایی از حرکت/چیدمان‌هایی ست که او را درگیر دستکاری محیط طبیعی کرد و با عکس برداری ثبت شده‌اند
بعدازظهر یک فان (نیژینسکی)
بعدازظهر یک فان (فرانسوی: L’Après-midi d’un faune) با رقص‌پردازی واتسلاو نیژینسکی برای باله روس بود و برای اولین بار در ۲۹ مه ۱۹۱۲ در تئاتر دو شتله اجرا شد. نیژینسکی…
شش شخصیت در جستجوی یک نویسنده
شش شخصیت در جستجوی یک نویسنده (ایتالیایی: Sei personaggi in cerca d’autore) نمایش‌نامه‌ای ایتالیایی اثر لوئیجی پیراندلو است که در ۱۹۲۱ نگاشته شده است. این نمایش‌نامه، تئاتری پوچ‌انگار و فراتئاتری درباره رابطه نویسنده، شخصیت‌های نمایشش و تمرین‌کنندگان تئاتر است که در رم و میان فریادهای اعتراض‌آمیز تماشاچیان به روند غیرمنطقی داستان با کلماتی چون دیوانه‌خانه، همان سال روی صحنه رفت. پذیرش و عکس‌العمل تماشاچیان در اجراهای بعدی، به‌خصوص پس از ویرایش سوم آن که در ۱۹۲۵ به چاپ رسید و در پیشگفتارش، ساختار و ایده‌های آن روشن شده بود، بهبود یافت. این تئاتر در ۱۹۲۲ و برای یک سال در تئاتر برادوی روی صحنه رفت. این نمایش‌نامه از آثار تاثیرگذار جنبش نوگرایی در هنر به حساب می‌آید.