دسته: لابراتوار ادبیات

شکستن آگاهانه روش‌های سنتی نوشتن، هم در شعر و هم در داستان. نوگرایان، برای پیوستن به گفته عزرا پاوند مبنی بر این‌که «جدیدش کنید»، بیان و فرم ادبی را تجربه کردند. این جنبش ادبی، به دست میلی آگاهانه برای سرنگونی حالت‌های سنتی و نمایندگی فرم جدیدی برای بیان احساسات زمانه، به پیش رانده می‌شد. وحشت از جنگ جهانی اول، پیش‌فرض‌های غالب در مورد جامعه را در ذهن نوگرایان زنده کرد و نوگرایان، از میان همه با کسانی همچون زیگموند فروید و کارل مارکس که عقلانیت ذهن بشر را به چالش می‌کشیدند، هم‌داستان شده و از آنان، متاثر شدند.

سرانجام چاقوی تبهکاران از خون ما زنگار خواهد بست

.

سرانجام چاقوی تبهکاران از خون ما زنگار خواهد بست و طناب‌های دارشان خواهد پوسید و دست‌های لرزان و آلوده‌یشان خسته خواهد شد. ‏اما اندیشه‌های تابناک رفقای ما همه جا ریشه خواهد دوانید.

بیزارم از بی تفاوت‌ها

.

آن‌که زنده است نمی‌تواند به‌راستی شهروند باشد و موضع‌گیری نکند. بی‌تفاوتی کاهلی است، انگل‌وارگی است، بی‌جربزگی است. زندگی نیست و ازاین‌روست که من از بی‌تفاوت‌ها بیزارم.

ماه مه | اتوبیوگرافی

.

بچگی‌ام در دوره‌ی نازی‌ها با بمباران‌‌های هوایی گذشت. بعد آلمان دموکراتیک را شناختم و سپس آلمان غربی و بعد هم مخلوطی از همه‌ی این‌ها. بیش از این در یک زندگی، عاید کسی نمی‌شود. شعار من همیشه این بوده: وضعیت یک نویسنده هر قدرهم که خراب باشد، باز هم کافی نیست

نامه‌ گوستاو کوربه به هنرمندان جوان پاریس

.

من پنجاه سال عمر کرده‌ام و در این پنجاه سال، من همواره در آزادی زیسته‌ام. پس به من رخصت دهید که زندگیم را در آزادی به پایان برسانم؛ و بگذارید تا در هنگامی که من مُرده‌ام، درباره‌ام این‌گونه سخن گفته شود: «او به هیچ مدرسه‌ای، به هیچ کلیسایی، به هیچ نهادی، به هیچ آکادمی، و به هیچ رژیمی تعلق نداشت به جز رژیم آزادی»

خودم را مثل ویتنام در زمان جنگ احساس می‌کنم.

.

من به عنوان یک نویسنده، خطا، اجرای ضعیف و شکست را تحمل می کنم. مگر چه می شود اگر گاهی اوقات شکست بخورم، اگر یک داستان یا مقاله خوب از آب درنیاید؟ گاهی اوقات همه چیز خوب پیش می رود و اثر قابل قبول می شود. و همین کافی است. اما من این نگرش را درباره ی روابط نزدیک ندارم. خطا و شکست را تحمل نمی کنم—به همین خاطر از همان ابتدا مضطرب هستم، و به همین خاطر احتمال شکست خوردنم بیشتر می شود. چون این اعتماد به نفس را ندارم که گاهی اوقات (بدون این که خودم به اجبار چیزی را رقم بزنم) این رابطه ی نزدیک می تواند خوب از آب درآید.

چهره‌ی هولناک عریان‌

.

از بینِ آن‌همه، فقط یک چیز مثل روز روشن بود، چیزی که هم مرا به وحشت می‌انداخت و هم می‌رنجاند، قلب‌ام را از عذابی عظیم پر می‌کرد. و آن حالتی بود که بر چهره‌ی مردانِ جوانی نقش بسته بود که داشتند معبد را حمل می‌کردند؛ حالتِ فحاش‌ترین و عریان‌ترین شکلِ مستی در جهان