بدن مىميرد، آب بخار مىشود، روح درنگ مىكند
دختری که از دریا بر آمد
پوست گاوی برتن می کند
تا ورزای جوان خود رابه ریش بیندازد.
دسته: شعر
سی. اچ. سیسن، شاعر و منتقد، در مقاله خود با عنوان شعر و صداقت می‌گوید: «نوگرایی، زمان درازی در جریان بوده است. چنین نیست که در حافظه زنده، روزی بوده باشد که نویسندگان جوان و جویای شکستن سنت‌ها و بت‌ها، سربرنیاورند.»
با وجود این‌که اغلب گفته می‌شود نوگرایی در شعر با جنبش نمادگرایی فرانسوی آغاز شده و جبراً با آغاز جنگ جهانی دوم به پایان رسیده، اما زمان آغاز و پایان این دوره، قراردادی است. شاعرانی چون ویلیام باتلر ییتس (۱۹۳۹-۱۸۶۵) و راینر ماریا ریلکه (۱۹۲۶-۱۸۷۵) در مسیری پسارمانتیک و نمادگرایانه قدم برداشتند و سپس، لهجه شعری خود را بر اساس تحولات سیاسی و ادبی، مدرن کردند. تصویرگرایی ثابت کرد رادیکال و مهم است و نقطه عزیمت تازه‌ای برای شعر ایجاد کرد. نوگرایی در شعر در نظر برخی از آثار توماس هاردی، عزرا پاوند، تی. اس. الیوت، ویلیام باتلر ییتس، ویلیام کارلوس ویلیامز و والاس استیونز آغاز شده‌است. شاعران انگلیسی‌زبانی مانند الیوت، پاوند، بازیل بانتینگ (که از ابتدا مدرنیست بود)، استیونز و ای. ای. کامینگز، پس از جنگ نیز به مسیر شعری پیشین خود، ادامه دادند و آثاری نوگرایانه خلق کردند.
مرده‌ای میان مردگان
روح من مثل مهره های پشتم خواب می خواهد، خواب…
با قلبی آکنده از رویاهای شوم می روم تا آرام بگیرم
می لولم در پرده‌هاتان، آی سیاهی‌های سرد!
آلن گینزبرگ | آی انبوه نحیف
فراموشی بزرگترین هدیه‌ی جهان است
چرا که هیچ عشقی تا ابد نمی‌پاید
و هیچ تابوتی جای دو نفر نیست.
درشکستن سنگ‌ها، نفوذ دردیوارها، فرو شکستن درها
تیلانتان اکتاویو پازمترجم: احمد میرعلائی سالها پیش باسنگریزه ها،باخاک وباعلف هرزه ها تیلانتان راساختم.باروی آنرا به یاد دارم،درهای زردرنگ را وبر روی آن ها انگشتانجهت نما را،کوچه های تنگ وبدبورا…
گیوم آپولینر
عشق من آیا وجود داری ؟یا فقط چیزی هستی که من نا آگاهانه آفریده‌امتا تنهایی‌ام را چاره کنم ؟آیا تو یکی از خدایان یونان نیستی که از ملال مردم می کاست؟ گیوم…
من را فرانسوی ببوس، شصت و يک سوره از تورات تن
سالها پيش وقتى تنم را جويدم و جويدم نمىدانستم سيزده سال بعد چشمهايم را كه به زخم رفته بود منتشر مىكنم، حالا اگر شعرهايم را به ياد مىآوريد،…
می‌خواهم فرو شوم به چاه می‌خواهم مرگم را جرعه جرعه بمیرم. می‌خواهم قلبم را آکنده از خزه کنم
هیچ کس بازت نمی‌شناسد، نه. اما من تو را می‌سرایم
برای بعدها می‌سرایم چهره‌ی تو را و لطف تو را
کمال ِ پخته‌گی ِ معرفتت را
اشتهای تو را به مرگ و طعم ِ دهان مرگ را
و اندوهی را که در ژرفای شادخویی ِ تو بود.
سرزمین هرز | تی اِس اِلیوت
آن سومی کیست که همیشه در کنار تو راه می رود؟
آن گاه که می شمرم تنها من و تو با هم هستیم.
در میانِ مه و لاجورد از شکوهِ دو دریا میگذرم | شهرام شاهرختاش
در آن پذیرش مطلق چه رازی بود؟
که برهنگی ساده دستانت
به مرثیه میرفتند.
رودخانهای از ریشههای پیر و ده شعر از فیروزه میزانی
روان میشوند
در انحنای مستعد تپه
تپه- فکرش – گلباران می‌شود
پرندهای که هیچ انتظار نداشت