خودکشی در زندان گوهردشت | مجید نفیسی | شعر
آنها لکه‌های خون تو را
از دستشویی زندان گوهردشت شسته‌اند
و پیکر نیمه‌جانت را
با هزاران قربانی تابستان شصت‌و‌هفت
دسته: شعر
بدن مىميرد، آب بخار مىشود، روح درنگ مىكند
دختری که از دریا بر آمد
پوست گاوی برتن می کند
تا ورزای جوان خود رابه ریش بیندازد.
مرده‌ای میان مردگان
روح من مثل مهره های پشتم خواب می خواهد، خواب…
با قلبی آکنده از رویاهای شوم می روم تا آرام بگیرم
می لولم در پرده‌هاتان، آی سیاهی‌های سرد!
آلن گینزبرگ | آی انبوه نحیف
فراموشی بزرگترین هدیه‌ی جهان است
چرا که هیچ عشقی تا ابد نمی‌پاید
و هیچ تابوتی جای دو نفر نیست.
درشکستن سنگ‌ها، نفوذ دردیوارها، فرو شکستن درها
تیلانتان اکتاویو پازمترجم: احمد میرعلائی سالها پیش باسنگریزه ها،باخاک وباعلف هرزه ها تیلانتان راساختم.باروی آنرا به یاد دارم،درهای زردرنگ را وبر روی آن ها انگشتانجهت نما را،کوچه های تنگ وبدبورا…
شصت و يک سوره از توراتِ تن | ناما جعفری
سالها پيش وقتى تنم را جويدم و جويدم نمى‌دانستم سيزده سال بعد چشم‌هايم را كه به زخم رفته بود منتشر مى‌كنم، حالا اگر شعرهايم را به ياد مى‌آوريد،…
می‌خواهم فرو شوم به چاه می‌خواهم مرگم را جرعه جرعه بمیرم. می‌خواهم قلبم را آکنده از خزه کنم
هیچ کس بازت نمی‌شناسد، نه. اما من تو را می‌سرایم
برای بعدها می‌سرایم چهره‌ی تو را و لطف تو را
کمال ِ پخته‌گی ِ معرفتت را
اشتهای تو را به مرگ و طعم ِ دهان مرگ را
و اندوهی را که در ژرفای شادخویی ِ تو بود.
سرزمین هرز | تی اِس اِلیوت
آن سومی کیست که همیشه در کنار تو راه می رود؟
آن گاه که می شمرم تنها من و تو با هم هستیم.
پروانهای که رگها را میشکافد | هوشنگ آزادیور
گفتند چگونهای
نشستم و برخاستم و از کتفم
سیارهای زوزه کشید
که منم.
بیانیهی نفرت از نفرت | یداله رویایی
نگاه میکنم وُ
از سنت، از محافظه، از آئین
نفرت میکنم