دختران شو یا دختران نمایش (انگلیسی: Showgirls) فیلمی اروتیک و درام به کارگردانی پل ورهوفن محصول سال ۱۹۹۵ است.

فیلم در مورد رقاص های لخت یا همون استریپر هاست – فیلم پر از صحنه ای سکسی و لخته
همچنین شامل صحنه های تجاوز ؛ رقص لخت ؛ لز و …

تنکامگی یا ارُتیسم (به فرانسوی: Érotisme) کیفیتیست که سبب برانگیختهشدن احساس جنسی میشود؛ همچنین اندیشهای فلسفیست؛ که به زیباییشناسی خواهش جنسی، هوس و احساس عشق میپردازد.

It Doesn’t Suck: Showgirls؛ در میان فیلمهایی که ورهوفن بعد از مهاجرتش به آمریکا ساخت، دختران شو [Showgirls] ساختهی 1995، یک نمونهی استثناییست. فیلمی که داستان دختری تنها در لاسوگاس را روایت میکند، توانست همهی دنیا را علیه خود متحد کند و در کسب جوایز تمشک طلایی (مخصوص بدترینها) تا مدتها رکورددار باشد.

ستایشگران فیلم در آنروزها، از جمله ژاک ریوِت (این مصاحبه + با او را بخوانید)، جارموش و تارانتینو، در اقلیت بودند.

فیلم با وجود بودجهی کلان و وسواسی که در کورئوگرافی و رقصهایش بهخرج داده بود، بهخاطر بازیهای ضعیف (از جمله نقش اصلی با بازی الیزابت برکلی)، عریاننمایی و ابتذال مورد حمله قرار گرفت. نه آنقدر بد بود که مصداقِ so-bad-it’s-good باشد (این پرانتز را باز کنم که عنوان این یادداشتها، یعنی فیلمهای بدِ خوب، ارتباطی با دامنهی معناییِ این اصطلاح ندارد) و نه آنقدر قابلتحمل بود که با دادن یک ستاره در جدولِ ستارهها نادیدهاش گرفت.





