در بیراهه هایش چرخ ِ فرار می زند غده ی وطن…
آژیر ِ دیوارها اجازه نمی دهد مثل ِ آدم رفت!
**
تب در سکوت ِ دویدن…
دریاست در مرگ ِ آب…
گوش کن …
مرداب یک صداست…
تو کجایی در؟
سعی نکن در اجاره ی اجازه هات قدم بزنی!
حماقت است در تجربه ی زبان مار شوی!
تجربه ها بزرگ می شوند … زبان شان را از یاد می برند…
دیگر از مارها گزیده نمی شوند… چرا خطر ِ خودت را اینهمه جدی گرفتی
که از تو جز یک خطر ِ فراموش چیزی نماند حقوق بشر!؟
**
هه ه!
تلاطم ِ تنبل ِ طلا زیر ِ گوش های امپریالیسم…
– دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
هه ه!
هیاهوی هوس ها و نام ها زیر ِ تیغ ِ طالبان…
– دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
از مثال آوردن تو هم چندشت می شود مثال!
هرچند دور تر از خودت چیزی ندیده ای
همه جا یکی ست
یک استحاله در همه ای متفاوت؛
خوب نیست بیشتر از دهانش حرکت کند سری
بیشتر از سرش حرکت کند دهان
خوب کمترست!
کم از همه بیشتر متفاوت!؛
**
بقیه ی راه ها به بحث های جدی ِ زن ها ختم می شود که جدی نیست!
مردها که آدم حساب نمی شوند به زن ها قاقالی لی ِ لخت می دهند
با بیکینی ِ مامانی…
اسم شان را هم پس می دهند تا آدم را ادامه دهند!
مبارزه ی عجیب و غریبی ست!
به خواب ِ سوسک ها هم نمی رسید قدی که از آدم ها کم شد!
عشقی از درخت ها که لای دیوارهای اداری گم شد؛
تلفاتی که طفل می دهد تفاله است
مهم نیست بزرگسال ِ مفلوک!
این تفاله برای افتادن می افتاد با نافی که می بایست قیچی می شد
در گروگانگیری ِ خودش گره می خورد
زیر ِ تیغ ِ آفتاب عکس های سیاه و سفید و زرد را اضافه کردن…
چند تایی را پاره کردن…
کمی ادیت احیانن…
آدم را ادامه دادن…
**
وطن: محلول ِ حلال های تخمی… هرکی هرکی…
حرام های گس…
انزوای عقربه ها د رمکعب های محقر
دایره های مریض…
دموکراسی ِ تجاوز…دموکراسی ِدفاع… دموکراسی ِ قطع…
قطعه قطعه به دنیا آمدن…
برای گذر از انقراض پریدن ِ پروانه ها از پل
پلی که آتشش ابدی ست
**
روزنامه ها فقط یک میلیمتر را نشان می دادند…
جبهه بد جایی بود…
همه ی رمان ها و شعرهایش سوخت…
بعد از آن هرکه تقلب کرد چارمیخ شد…
چارمیخ قبله می شود…
بعضی ها اشتباهی… بعضی ها راست راستی…
اما کسی دنبال ِ قبله ها نمی رود
جماعت فقط اسم می گذارند روی چیزها
مدالی را با تف می چسبانند روی کفن ها…
کتاب ها…
**
گلی که دیروز برایت پست کردم در راه پژمرده
این اساس ِ تبعیدست، می دانم!
اما ساقه اش را بو کن!
هنوز دارم به سمتت می آیم…
**
تکه پاره های مرا جمع نکن
بگذار حواسم به همه ی جنایت ها باشد در بین راه
– کی راه می رود؟
– نفسی که مدام بند می آید
– کجا می رود؟
– هوایی که از خون مالامال
– که چکار کند؟
– تا باورش شود!
– باور؟
– بعد از آن دیگر نمی شود زنده بود و با زنده ها نشست
فقط یک راه! انتخاب کن!
زنده ها را نشور!
خونی ها را بریز توی خون!
خون صاحبش را می شناسد
وگرنه قصاص می کند با موجی که می شوید
– این خونی ها کی هستند حالا؟
– باوری که گم کرده بودم… باور می کنی؟
هرچه اصلاح نژادی می کند تمدن شمشیر از آن ور به گند می کشد!
تو هم بیا وسط ماچ بده ماده ی نخاله که نجومی!
برده ی طفلی که ریاضی!
عروس ِ هزارحجله که فیزیک…
با ماچ ِ بزرگان مشکل ِ ادیان حل نمی شود… می شود؟!
فقط اصلاح ِ نژادی… اصلاح ِ نژادی… شمشیر…
شمشیر اصلاح نژادی کرده تمدن را
شمشیری داده به دستش… حالا نجنگ ، کی بجنگ!
– دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
**
لالایی … لاف ِ لولاها درم را کُشت
سر ِ سربسته ام را خورد
دری در مشت می میرند این پاها
بدون ِ ذره ای فردا
همیشه پیش تر جان ِ پس تر را گرفته!
تو هم راه ِ تو ِ او را گرفته!
در ِ شمشیر ِ تیزی بسته در مشتت!
بمیر آدم!
حق این است!
**
خاهر مادرش رو نان بربری فرستاد ماه عسل…
مسئله خوشمزگی نیست
مسئله وقت است که حیوان ها ندارند در اوقات کوتاه ِ فراغت از نانبایی
اما آدم ها مجبورند آن را داشته باشند در حال بیگاری ِ نانبا
برای اینکه اینقدر گربه های دیوار احساس برابری که چه عرض کنم با آدم… چشم همچشمی و هووپرونی نداشته باشند وسط ِ برهوتی که آخ یک چوبخط سیاسی ست
جلق با روان ولگرد گربه ها ام اس ِ اجتماعی ست….
مسئله وقت است… همین وقت…. که نانوایی نمی پزد…
خام خام عمر گربه ها را هلاک خواب می کند
روی پشت بام… زیر پشت بام…
**
هر کلمه ای که از دهنم پرید شوهر کرد و رفت
کلاغ های بد هووی سگ مصب!
در سلول های فاضله و جاهله ام همه ی سوراخ های مفتخر ِ من اید!
بپرید بیرون از دهنم!
با شما جهان را بازسازی می کنم
مگر چقدر فاحشه می خواهد سربازخانه ی جهان؟
این هم چند خطابه برای سلاح ِ هسته ای… بیا!
دیگر به کی خدمت کنم دهنم؟
قربان ِ فحش دادنت بروم وقتی که انقلابی هستی و قهرمان!
فاحشه اینطوری جگرترست!
بتاز زیر ِ امنیت و بالای دارها!
جهان پر از گاوهای رنگارنگ است برای مدارا
حاشا نکن که بی زبان نمی شود گریست حتا
بی تو نه می شد خندید … نه خیانت دید… نه کاری کرد…
فقط فعل ِ کرد می آمد و می رفت… بی گفت…
جهان بی فاحشه یک ورق هم بیشتر نمی شود
ترک نکن زبان!
قدرت را همه می دانند!
**
اتل متل توتوله من و خواب ِ قیوله
زیر ِ انار و پستون عرق ساز ِ فیتیله
فیتیل… فیتیل… فیتیله… چرک ِ برادریتو…
کوتول…کوتول…کوتوله… قدّ ِ برابریتو…
چه خوابا که ندیدن مگس های حرومم!
چه پاشنه های ذبحی روی سرهای زبونم!
من و هستی ِ رونم جگر جِلِز می کردیم
رو آبای رَوونم پاچه و سر می بردیم
می پختیم و می خوردیم توهماتمونو
می پختیم و می خوردن تا استخونمونو…
دیگه دمار ندیدم که روزی در بیارم
رو دست ِ اون شبی که شبیه ِ آخرم شد
همش تو روز ِ روشن پیاده از خرم شد
خر ِ سفید ِ من، شب…
خر ِ سیاه ِ من، شب…
فرق ِ سر و تهامون فقط دو سایه مون بود
یه خط سیا
یه خط سفید
سیا سفیدو می برید
سفید سیا رو می برید
به هیچکدوم نمی رسید
دستی که خط نمی ُجوید
کسی که دست ِ ما رو چید ندید که چشمامون دوید
تا تو سرش
لای تهش
سر ِ بریده ای که مال ِ هرگزش…
هرگز ِ جانی ، چیزیه که هرگزش نمی بینه
ولی رو شاخشه داداش!
از اولش رو شاخشه… گیر ِ سه پیچ…
مث ِ لواش توصبحونه ی ایرونی ش روی لباش…
جیر جیر ِ شمشیرش ندید … فقط شمرد…
که چشم قربونی ِ من
دندونای شبو شمرد
یه خط سیا
یه خط سفید…
کسی که آدمامو کشت
سرامو گوش تا گوش برید…
دستی نداره تو تهش
سری نداره تا تهش
تهش یه گیر ِ ناطوِه که چن تا سر
فاضلابای گردشونو قِل دادن تو سوراخاش شهید-شهید…
پریده چشماشون از اون ور ِ سوراخ تو رود ِ روز
تهش ندید
که شب دیگه نمی گذره از سرشون- چفت ِ سوراخ!
قاتلا و دینا و بنگی منگیا یبوستای ابدن
روز مال ِ ماس!
دیگه نمی باره بارون که آسمونمون سیاس!
بارون مال ِ این کر و کور و تشنه هاس
بذار باشن که آسمونشون سیاس!
ما که می ریم روزم به دنبال ِ چشامون اومده!
سری به میخ
سری به چرخ
چشمای قهرمانای مرده مونو!
ایمون ِ بوکرده ی تومبونامونو!
– وطن چی بود پس این وسط بی معرفت!؟
– یه بادی که از ته ِ یارو می وزید
– اون قاتله؟
– آره رفیق!
از سر ِ ناجیمون دیگه نمی گذره باد و وطن
در ِ خیالتو ببند!
سری که گیر کنه به خون دیگه ازش نمی گذره
سر می مونه چفت ِ سوراخ ِ جانیا
از رو بقایای دُمش تا آسمونا می پره!
**
چای و پنیر…
نان و کره…
قرار ِ تازه ای با من گذاشته سودان
که زهر مار شود سری از سرهایم
دهنم را بو کن!
هن هن ِ دارفور ست … کرم ِ دندان نیست!
روزگار طبیعی را بینداز دور!
واقعی تر باش!
بوی فساد ِ خوشبختی پستان ِ همه ی جنازه ها را گرفته…
بمک فرزندم در همه ی سلول هایم!
پشه باران است!
انقراض ِ بشر را تمام نکن!
ادامه ام بده!
**
– از آفتاب پرست به قورباغه…
از آفتاب پرست به قورباغه…
– قور…قور… به گوشم…
– تو برای کی ادا در می آوردی توی آب که نفس می کشیدی؟!
– برای سازمان حقوق ِ آبزیان
کمی پارتی برای سبز پوستان…
قور قور ِ اتحاد ِ سراسری ِ صلح…
پارتی بازی های مذهبی ِ تشییع…
مثل ِ تو جنده نیستم هوازی!
لااقل سبزم
وقتی که می افتم زردم…
تو زیرم باش سبز…
رویم باش زرد…
اما رویم حساب نکن!
با تو و بی تو یک جور می میرم!
مرگ ِ روسپی ندارد آبزی!
بیانیه های سازمان ِ حقوق ِ آفتاب بر حجم ِ مثانه ام نمی افزاید
در شب که همه ی سوراخ ها تعطیل اند
من بی جفتم که توی کسی ادرار نکنم
آفتاب پرست نمی شوم
قورباغه ام
روی رنگ ِ خودم می میرم!
زیر ِ رنگ ِ خودم قورقور…
زیر ِ رنگ ِ خودم کورم!
برای شاشیدنم جهان، دریاست!
چرا هم میهنانم؟!
خیانتم به خود یک فرهنگ ِ زیرخاکی ست
که اصالت ِ آن را از قبرها با خود آورده ام
در قبرهای بیگانه نمی خوابم
در قبرهای بیگانه نمی خوانم!
رویم با صداست که در من زنده است!
می شنود سکوتم را که همیشه می آید…
رویم با صداست…
سکوت ِ سیاه و سفیدها که یک نقاش ِ کوررنگ
همه شان را سبز می کند در روز موعودم
سیاه و سفید می بینم که خوشبختم!
از خنجری که فرو می کنید توی تابوتم خونی در نمی آید خاکستری
من رودم!
با صدام همه جایم می لولم
همه جایم شماهایید!
سیاه و سفید می بینم که خط های بدنم را نمی بینم
خون ها و مرزهایم را؛
شماها کجاهایید؟!
تویم یا بیرونم؟!
چقدر خوشبختم که نمی دانم!
نمی پرسم که نمی دانید!
رویم با سکوت نیست
با صداهایی ست که معلوم نیست از من یا شما
خط های هیچ چیزی معلوم نیست در خوشبختی ِ سیاه و سفید…
سیاه و سفید می بینم که خوشبختم!
قور … قور…
آفتاب پرست ! تو هم خود ِ منی!
دیگر نمی شود گفت چه کثافتی هستی!
رستگار شدم …
کوررنگم…
کورصدا…
دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها توی تُنگ ها…
قور…قور…
**
زبان ِ خامه ندارد سر ِ بیان ِ فراق…
وگرنه پای پیاده می رفت تا مریخ این زمین
می دید که فاصله تنها یک چراغ ِ دریایی بود
که کسی می بخشید به آن سوی آب ها
کسی نمی بخشید به این سوی خواب ها
دلم که برایت تنگ می شود چراغ هایم را روشن می کنم
اما تو گم نشده ای که بیایی…
همیشه همینطوی ست!
تنها کسی که گم شده در فکر چراغ هاست
بدبختی ِ سکونت همین است
هرجا که هستی سقف ها دلت را شب می کنند
امنیت ِ بوروکراسی هنرمندان ِ بدون ِ مرز می سازد
و عاشق هایی که دل شان تنگ نمی شود…
اما من دلم تنگ شده…
و می دانم چراغ ها احمقانه اند!
اما چرا باید دلم برای جایی تنگ شود که چراغ هاش دائمن خاموش اند؟!
وطن که گم نمی شود!
کسی که گم نشود کورست!
کجا دلش برای کی تنگ می شود؟!
احمق منم … تا جایی که گم بودم چراغ هام روشن بود…
بزرگان اینگونه اند!
کوچک ترها! راه را نشان شان دهید لطفن!
فانوس های دریایی اشاره می کنند کشتی ها غرق می شوند!
اشکال از چیست؟
سراب ؟ یا واقعیت؟
دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
**
سازمان ِ حقوق بشر گاز ِ خندآور پخش کرده در تمام ِ راه
راه که نروی فقط گریه می کنی روی جنایت
اشکال از کسی ست که راه نمی رود!
وگرنه حقوق ِ بشر پابرجاست!
آخ! افسانه ها در خلال ِ آسمانخراش ها ناخنم را بلند نمی کنند…
پس کی زیبا شوم؟
به سراغم نمی آیند وحشت های انسانی…
مگر من خوکم؟
تمدن ترس هایم را خورده
دیگر از سر ِ بریده نمی ترسم روی دیس ِ تنفسم!
انصاف این بود که لااقل دستی می داشتم در شرافتم
مگر لبخند زورکی ست که مجبورم با اونیفورم و رنگ مو
امتیازهای کارتم را بالا ببرم؟!
نمی شود کنار ِ جنازه ها لااقل بی لبخند عکس ِ یادگاری بگیرم؟!
من که خط هایم معلوم نیست برای شورش با هویتی شخصی
در نقاشی ِ بورژوایی که رنگی ندارم توش!
دستی به من نمی دهد یابو
انگشتی به انگشتم نمی زند شغال
اونیفورم ها خودشان نیستند
من پارانویا ندارم
تبعیدست که دکمه هایش زیادی گشادند
باد می زند تو
تو و بیرونی در کار نیست
من کوررنگم
خط ها یکی هستند
اما تمام ِ صحنه در یک اونیفورم ِ سیاه و سفید راه می رود
این خوشبختی ِ یک عکس نیست!
تردد ِ جامعه ی مدنی ست در تردید ِ یک پارانویای صلح دوست
که به اندازه ی یک مرگ، باهوش است!
دیگر از زندان ها نمی شود فرار کرد
کُدی که از توی استخوان هات آژیر می کشد مرزها را شناسایی می کند
تو دیگر هیچ وقت گم نمی شوی
زندان ها متمدن شده اند
مو لای درزشان نمی رود…
کارت درست!
دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها غار ِ قلقلک…
**
به سلامتی ِ قلک های آخر ماه
این بار به مرض های پس اندازم فکر می کنم
که زمین را گرد کرده انداخته توی سوراخی که از آن
وطن تو می آمد قبلن
تردد می کرد با ضریب هوشی و باسنش
سلیقه های غذایی سوپسید…
ژنتیکی که در سواد ژنده می شد…
در کشور ِ آزاد ِ اروپایی
یک ژن ِ برهنه مثل ِ بقیه در آفتاب برنزه می شود
اینجا معلوم نیست انسانیت تا کجامان پیش برود!
از نیش ِ پشه ها نمی ترسم
اما بدنم را که جابگذارم اونیفورم ِ کی خواهم بود؟!
من با روحم مشکل پیدا کرده ام در رستاخیزی که سوسیالیست شد
پارانویا … پارانویا …
هاله لویا … هاله لویا …
**
چه عذاب ِ خوشمزه ای ست بریانی ِ جگر با « ران» ِ روسپی
چه عذاب ِ خوشمزه ای ست اخبار ِ بمباران با کولای مک دونالد
چه عذاب ِ خوشمزه ای ست دست های من که دست هایم را نمی شناسند
توی بغل ِ هم خوابیده اند
اما از غریبه ای در آغوش می ترسند
این دست های چفت… دست های من…
سیاه و سفید می بینم … خط هاش معلوم نیست…
دست های قابیل است
یا مچی که از زیر ِ آوار بیرون زده …
مرزها مرده اند …
معلوم نیست دیگر کسی زنده باشد بیرون ِ این تابلو
دست هایم را می خواهم
عینکم را مرزهای مرده ی خوشبختی!
رنگ هایم را به من برگردانید
من تفاوت هایم را می خواهم
بدبختی ها و شناسنامه ام را؛
می خواهم سر ِ زمین به تنش نباشد
با اونیفورمی که جامعه ی مدنی
بی سر نشسته در عکس ِ سیاه و سفید!
شورش در جزیره های سر…
با چند تیله ی سرسخت ِ دیگر تضارب ِ آرا در اشیا تا هرجا…
تضارب ِ سرها زیر ِ شیروانی…
با موی داغ چشم ِ ورقلمبیده…
انباری از اخبار ِ خیانتکار…
درهای چموش ِ بی گوش…
من ساکتم
تا می توانی نگاه کن در!
به هم نمی خورند نگاه های کورنگ
متحد نمی شوند چراغ های کورصدا…
یک ُمسکّن ِ دیگر در َمسکن…
( یکی دو تیرآهن ِ دیگر بکَن، ببر… بخر…)
یک ُمسکّن ِ دیگر در دریا…
(چند سر ِ دیگر بینداز پایین
بالا برود بالن ِ بیمارستان
– که رستاخیز ِ هوس های آسمان است-)
این بالن بی سر است
تا هرجا بی صدا می رود عاقل!
رفتن نیست که راه را می ُکشد عزیز ِ من!
« دررفتن» است؛
«دررفتن» راه را نمی ُکشد…
برمی گرداند به نقطه ی انقراض!
از اول شروع کن!
عشقبازی با اجناس ِ مخالف…
وطن…
ترانه ی تنبان ها…
بستنی ِ استبداد…
باکره هم که نباشی برنزه می شوی در ساحل کشورهای آزاد
فلان کِرِم هم بی تاثیر نیست!
«دررفتن» آزادی ِ زندان ها را در تبعید خنگ می کند!
مگس ها هم اپوزیسیون اند
وطن که نباشد یا دربرود می میرند…
مگس ها اصول ِ فصل اند
انسان؟! کاتب ِ فصل های زندان!
دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
**
تجاوز ِ بلوغ همه زندانی به من داد
دیگر از چه در بروم؟
مگر احمقم؟
استعمار کجا بود برادر ِ من؟!
آفریقا طفلک کجا ایدز داشت؟!
مادیات منکر ِ حقیقت است … چشمت نبیندش!
با همه ی معنویاتی که پیش می آید بخواب!
مادیات در وقت ِ مرده ها نمی گنجد
شعار و فرار و انقلاب…
عرعر ِ خر در طویله ای که برای صاحبش کار می کند!
زندگی که شب است عرعر برای چیست دیگر؟
بخواب زیر ِ امنیت ای خر ِ نجیب!
تا می توانی بچه های ناخلف بزا
که در آینده زیر ِ امنیت های باکلاس تر بخوابند!
حقیقت همخوابگی ست
فحشای فمنیسم علنی ست!
دیگر نبوغ و زیرزمین و فکر لازم نیست
هرجا که بنشینی یک صندلی حاوی سوراخی
که از آن ممکن است سری هم تراوش کند
جایی که سر زیرزمینی شد بدنت را بفروش!
حتمن لکه ای هم از سرت رویت نشسته
بالاخره کورنگی «می آید» که ببیند چطور رفته ای!
شب به ما آزادی هم داده!
روز مال کارست… عرعر کردن و شوریدن بر علیه ِ ایدز
فستیوال ها و کنفرانس ها و تظاهرات ِ سوراخ ها
جنبش ِ چراگاه ها در بمب های چگال ِ لای ران
وقتی تظاهرکنندگان قواعد ِ طویله را پیش می برند به سوی جهان-شهر
چرا چوپان ها چوپان نمانند؟!
دیگر قیام نمی کنم تا روزی که به من اجازه ی قیام می دهند!
( می بینید چقدر گوسفندم؟!
شورشم پشت و روی سکه ای ست
که در ضرابخانه های قانونی ضرب کرده اند!)
وقتی برای مبادا بلند- بلند کوتاه می آیم
کوتاه-کوتاه از زیر ِ لنگ ها عبور می کنم
به آینده ای می رسم که اول ، من است
بعد، همه ی آنهایی که دیگر نیستند!
مسابقه ی عادلانه ای ست تفکر!
سرعت ِ تفکر از حماقت کمترست
این چوب ِ دوسرباخت یک زن نیست!
همه ی سربازهاست در اونیفورم ِ آزادی
با مارک ِ کارخانه ی فلان…
کد ِ اعتباری ی فلان…
دریای شاعران… فلان به فلان اش… رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
**
همه ات را پخش کن بین ِ دیوارها برابر
جاودانه دیوارست
نقاب ها و دردها
سفینه ها و عکس ها
ماتادورها و حرف های پشت پرده
جاودانه دیوارست
یک زن
یا مرد
یا سگ نیست!
قربانی ها هستند که آب زیرکاه دارند تا ابد پیش می روند
ما جا مانده ایم!
به قربانی ها نمی رسند شمشیرهای کوررنگ
فروکش ِ نجوا به جیغ… جیغ…
ابزار ِ اراده تسلیم بود که مارک ِ مرغوبی نداشت
رویم دراز بکش پیروزی!
خوشبختی این معاشقه ی ناتمام از اولش پیدا بود!
**
هوش ِ معاشرت از موش ها عقب تر بود
عشقی!
کجای کاری که کارها ِکرم ِ نکردن اند
راه ها رقص ِ نرفتن!
عشق در فاخته شکار می شود بی که صدایش خوردنی باشد!
ایمان است که با انگشتی در دماغ حضورش را به اثبات رسانده
تو اگر آلیاژ ِ دیگری به جای مهربانی داری
باید از اولین سر ِ تاریخ شروع کنی
سلسله ی سرهایی که دوستت دارند زیر ِ ستون هات
تا اصل ِ کاری های خیابان نشین باورت کنند
بی که دوستت داشته باشند
سگ ِ جاهای کثیفت می شوند
جاهای قابل ِ ماچت را می لیسند
آنقدر که دیگر کسی نبیندشان!
آدم ها زیر ِ دین فقط می زایند!
پیش رفتنی در کار نیست!
بوسه ها را به غریزه ی طویله بسپار انسان!
روزی بزرگ می شوند!
**
در وضع حمل ِ سر پنجره وساطت کرد آسمانم شکست روی زمین
به شکل ِ یک ده طبقه ی جسور!
مهم نیست فرزندش کجا بمیرد سر!
بدنش زن ِ چند بار مصرفش ازین چیزها زیاد می زاید برایش!
به پنجره نسپارد جهان را در اتاق ِ سوسک ها بخار می شود!
غریزه این است که بدن همسری کند برای سر
سر خیانت؛
با خیانت ِ چشم هاش کسی با من خوابید که هرگز نمی بینمش
یکی از نقطه های سر ِ تو بود که در دریات موج می زند
عشق این است که پیدایش کنم
برای انتقام…
اما نمی کنم و پیر می شوند آدم ها به پای هم…
**
آناتومی ِ استعداد ِ من توی کمد لباس ِ شب پروو می کند
پا روی پا انداخته مرا دعوت می کند هر روز
با حریری که تنم را خورده بدبین ام می کند
که مبادا کسی خیر ِ خبرها را نخواهد!
سوز ِ خبرها مگر می گذارد در مهمانی مستعد بود؟!
مستعد رقصید؟!
لباس ِ شب ِ من!
عشق ِ دست نیافتنی!
در جبهه ها دعا کن به جان ِ من
برمی گردم روزی با جوانی ام که بین همه تقسیم اش کنم
– از یادداشت های یک پیامبر که هنوز هم فکر می کند قضیه جدی ست-
(در قرن بیست و یکم ، می فهمید؟!)
**
سرانجام ِ صداها از لای ران ها منفجر می شود!
– از رو شکل ِ لگنش شناختم که به چی فکر می کرد!
یه زن ِ 165 سانتی…
با چن خال ِ قهوه ای و چن خبر ِ چرک
که لای چین و چروکای نامرئی ش
دور و بر ِ حافظه ش ریخته بود…
چیزی جمع نکرده بود
یا همه رو با خودش برده بود…
نمی شه فهمید از چیزایی که می مونه
که چیا رو برده با خودش یه آدم ِ مرده!
عنکبوت ِ صداها به همه چیز می چسبد
جز ابرها که موقع ِ باریدن صرع می شوند
صدای قطار می شوند
یا چند تکه از زوزه های بمب
که به هدف نزدیک می شود
در هر نوبت ِ تپش…
هربار که قلب متولد می شود دردی زایمان می کند در نوزادی زیبا
من به این گریه دل بسته ام
و می دانم اشک به چیزی نمی چسبد مثل ِ پیله ی صدا
فقط می شوید…
چیزی که جاری شده باشد از خواستن هاش جریان ِِ مرگ است
جاری شدن از خواستنی که مثل ِ یک دکمه ی سخت چسبیده به جایش
مرگ حرکت است
با گریه هایی که جهان را از آن ِ تو می کند
هر چیزی را که بشویی با اشک معلوم نیست با خودش برده یا نه
کسی که رفته است
اما حدس ِ بزرگ در چیزهایی ست که نیست
همه ی چیزهایی که نیستند رفته اند با کسی که نیست!
جهان از آن اوست
او که جاری شد!
در داربست های شک همه چیز در هم تنیده است
عنکبوت می داند تا کجا بالا برود
جایی که باران به چشم ِ عقربه ها متصل نیست
پشه های بیچاره اند که در چسب ِ خبرها تفاله می شوند!
غصه ی جنگ را که می خوری بی گریه میخکوب می شوی وسط ِ بمباران
یک دکمه ی سخت جایی وسط ِ خانه ای که بخت شد
بخت ِ بختک ها
در یک عکسِ خبرنگاری
با چند گزاره ی مربوط…
این ربط ها از من نیست
انسانیت جایی در بی ربطی ست
بشوی و برو اشک!
اما رمقم را نشور!
کوررنگ به رنگ های بعد از اسکلت زنده است
در داربست های شک پاینده مردگان!
مرگ بر اونیفورم!
– با آن دکمه های سخت-
– لذت های زوزه در هوای یخ –
کله شق!
به من سلام کن!
وگرنه می گیرد عنکبوتت به گریه هام
قاعده ی بازی در رستگاری ِ نقاب هاست!
اشهد ان لا اله الله!
زرشک!
دریای شاعران رمانتیک است
در شق القمر ِ عقرب ها تشهد ِ شقی…
**
قشنگ نیستم
ملوس نیستم
بعضی کارهای دیگرهم بلدم
مثلن کاملن زشتم وقتی که منصفم!
کاملن یخم وقتی کنجکاوم اما محتاط و زیرزمین!
اگر باریکه ی دلبندی راه می گرفت در بیابان ِ چندش…
که بدم می آید از دریا…
بدم می آید از بوی عرق ِقطره ها
کنار هم – فشرده…
آدم هایی که دوست ندارند…
با خط کش عشق می ورزند…
دوست ندارم!
اگر باریکه ی دلبندی راه می گرفت…
صورت ِ مانی را می چسباندم روی صورتش
(- یا صورت ِ سوشیانت-)
باریکه های دلبندی دارم در حال حاضر
که پازل ِ ناموفقی دارند
باید سر و وضعی به حساب ها داد خانواده ی عاشق
اینطوری نمی شود!
به صورت ِ اجتماعی ناف ِ عاشق نمی خواند!
به پای دررو کمر ِ مشروع نمی آید!
قربان ِ صورت هاتان شوم ای 7 و 10 ِ من!
نمی شود بوی تان را ندیده گرفت
باید دوست تان داشت
وقتی انتخاب قطره ی غم انگیزی ست
که هیچ کجای رودش به جای دیگرش نمی خورد!
در رودخانه ای که سر به همه جا می خورد
همانطوری دوستت دارم که لبت به لبم نمی خورد
شبیه ِ عادت ِ سیگار…
دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
**
عکسی از فحاشی ِ تابلو به مشتری اش در دویست سال قبل از میلادش…
– خنده دار نیست حروف ِ عقب افتاده ی فحش؟!
آن «ف» ِ مفنگی که آدم تفش می آید در فصاحتش…
«ح» …هه هه! بزن به چاک داداش هوا بیاد ! هُش!
«ش» ِ که شاش می شورد مرده های چند سال بعد از میلاد ِ خودش را…
سی و دو سه سرم نمی شود!
این تابلو دارد با باقی ِ رنگ ها هم گران فروشی می کند به من در فحش!
مُشت؟!! من مُشت ام؟!!!
من که صدا داشتم… مثل ِ بقیه ی آدم ها …
کوزه و قاقالی لی و مشت برده های من بودند…
چطور جرأت می کند این تابلوی احمق به من بگوید مشت؟
مشت خودت هستی سگ صاحب!
هرچند صاحب ِ این عکس من هستم!
**
خون آمده ای
راه گرفته خرناست؟! ( نه تو رو خدا!) دوباره خرناس؟
با عقربی وسط ِ «خ» هاش؟!
زهرست که دارد نفس می کشد
زردست که قرمز را می کُشد
کی راست می گوید؟
آنها که راست می گویند راست راستی می میرند!
زبان از آن ِ دروغگویان است
ول معطلی شامه ی بشردوست!
شامه ناشیگری ست!
مثل ِ سگ که نبوغش خوراک ِ انسان هاست!
کی بشردوست است؟
بشر یا ادوکولون یا موشک فروش؟
این خون که می بینی و غش می کنی براش می آید و می رود!
شغل اش این است!
باور نکن حرف ِ اینطور شهیدها را!
شهید خون ندارد!
اصلن هیچ چیزش به مرده ها نمی رود که راه رفته باشد!
بادی ست که این طرف ها نمی وزد!
کنجی خزیده و راز ِ آدم ها را با خود دفن کرده…
زووووز… زوووززز…
مارست که در کنج ِ قبرها… سکوت می خزد…
سکوت مجراهای نشاشیده ست
دخالت نکن و برو!
دریاهای نخشکیده ست
کنارش را بگیر و برو
فضولی نکن توی آدم ها و چیزهای آدم ها
قایق با ساز و دهل یا عشق ِ مشق و این چیزها مهیا نمی شود!
سکوت را همه دارند
بعضی ها غریق اند
بعضی آسمان
آدم ها در پوزیسیون شان با سکوت متفاوت می شوند
اینطوری ست که بعضی آدم اند بعضی راکون!
(دقیقن در پوزیسیون شان با سکوت… پوزیسیون را به همین زبان بخوانید وگرنه در پوزیسیون ِ دیگری معنای دیگری با خود می آورد و معناها حمام ِ زنانه می کنند خیلی وقت ها ! باید مواظب بود که دست شان توی دست ِ هم است!)
جنگل پر از حروف ِ بی واسطه است
معصومیت هم همینطور!
معصومیت را که وارد ِ شهر کنی هیجان ِ هیاهو جنایتکار می شود!
کمپوزیسیون ِ موجودات ِ متمدن را با انسانیت و این چیزها به هم نریز!
آدم ها اسلحه اند!
در قرن های نخستین فقط پیامبر بوده اند
بعدتر ها پیامبر داشته اند
حالا می خواهند پیامبران شان را از همدیگر پس بگیرند!
سوراخی در قلب ِ این یکی…
سوراخی در مغز ِ آن یکی…
دیالوگ ِ سوراخ ها پشت بام ِ گربه ها را مدنی کرده!
کی زیر ِ تو خوابیده عشق ِ من؟
من به ناجی احتیاج دارم!
پاره شو که زیرت را هم ببینم نجات!
نجات های آینده در کشتن ِ ناجی هاست!
دریای شاعران رمانتیک… تا دلت بخواد…
در مسابقات ِ دو ِ موج هاشان مشغول ِ نجات ِ بی همآوردی…
فقط موج می زند…
ناجی را با نان بربری آوردی؟!
**
جوانی ِ بی احتیاط !
از پیری ِ مفرط است
که هنوز عصایم را نگه داشته ام
عصایی که با بوسه هاش لب ِ زخم ها را مال ِ خود می کند
ابزاری برای کلمات ِ ادامه که اراده ی منسوخ ِنسل هاست
مادگی ِ هرلحظگی در فلش ها که باد می خورد
دچار ِ رسوب می شود
لحظه هایش از لباس هایش در می روند
مادگی اش نه!
روح می رود معمولن که بدن می ماند!
وگرنه از خواب ِ اشاره ها هیچ اشاره ای برنمی گردد که جایی رفته باشد!
ابرها مهربان نیستند
گاهی برای لجبازی می بارند!
این بقیه شان را لو می دهد…
تابستان نیست که می کُشند این نقاب های خنک ِ انساندوست
ما را می کشند که به سرما عادت نداریم
ابرها با فصل ها و کشورهای مشترک المنافع مذاکرات ِ پشت ِ پرده دارند
درست است که تبعیدی ها همه پارانویا دارند!
اما تن ِ تبعید هم پر از شپش و شیطان است
نقاب ها و صابون و عطر های مدرن
نه تنها بوی مرا تغییر نمی دهند
که پارانویایم را تشدید می کنند!
من کاملن مریض هستم!
خوشحالم که هنوز چیزی هستم!
فلش ها به سمت ِ سلامت کوک اند
( مرگ بر جامعه ی مدنی!)
این روسپی ِ باهوش را باید با چند ماچ ِ مترقی به راه آورد؟!
لب نزن به داروهاش!
فقط بزرگ شو!
درس ات را بخوان که باقی ِ خواب هایش را نبینی!
نقابت را که اعطا کردند به اونیفورمت
سوراخی به اندازه ی درجه ی شهروندی ات داری
روی شانه ات!
سوراخ را هدیه کن به جمعیت ِ پارانویا
نوستالوژی پیروز می شود بر این میمون ها!
یک جاسوس ِ پیشرفته می خواهند این ترازوها
تا بشود محک شان را در هم ریخت!
با احترام:
– انجمن ِ پناهندگان ِ تبعیدی
(از مجموعه ی حرف هایی که افراد ِ تحت ِ پارانویا معمولن نمی زنند
در سنخیت ِ مسخی که همدیگر را می زنند تحت ِ اونیفورم)
این کک مک ها تحت ِ ویندوز ِ آپ تو دیت!
نرم افزار ِ این خیابان ها منسوخ می شود روزی با فرار ِ اونیفورم ها
باعث ِ افتخار ِ من است که شما جاسوسی ِ مرا می کنید آقا!
این اهمیتی که برای شما دارم برای بوسنده هام ندارم
یا پژوهنده هایی که برام می میرند!
چه ژستی بگیرم برای شما؟
هرچه بفرمایید!
عقده ی توجه دارد مبارز ِ توده ها!
لااقل شما کمی به من دقت کنید
برای خیانت لازم است!
یک دهان در سوراخ ِ کهکشان…
آزادی نخی ست که دندان ِ این دهان را تمیز می کند
سر ِ این نخ دست ِ امثال ِ من زیادست!
خوب دقت کن برای خیانت لازم است!
هیچ کس حمالی ِ کسی را نمی کند
ما از حمالی ِ خود برای دیگران تغذیه می کنیم
درست مثل ِ تو که ول معطلی داداش!
من یک زخم ِ روبازم
که پنجه های سرزمینم را می سازم
برای خیانت لازم است کمی در پارانویای من سهیم شوی!
سهم ِ مشترک ِ ما اتفاقاتی ست که نمی افتند!
انسان برای اسراف در مصرف کردن و نکردن ِ داروها خلق می شود
دیگر هیچ و … یک گزینه ی دیگر
که تا می توانی تا آخر ِ عمر دنبالش بگردی …
– انسان ِ هدفمند-
دریای رمانتیک در قفسه های قاره دچار ِ شنریزی ِ شعور…
قاره در مناطق هارّه آزادتر لگد نمی انداخت؟!
قاره در غرب بطری اقیانوس شده…
ماه ِ تُنگ هاست همین امروز فردا که سِقط شود…
بچه ها و داروها… کمی دوزشان بالا و پایین است….
اما همه شبیه هم می ریزند از لای این سوراخ ها که دریا روزی رد نمی شد
اما حالا وزن اش دارد نزدیک تر می شود به وزن ِ اینهمه غریق
که هی متولد می شوند پایین…
کم کم در شایستگی ِ هم آدم ها و آرزوها و مقدسات شان
تنگ ِ هم ،بدجوری تنگ ِ هم،
بوی بطری را تشکیل می دهند…
تاریخ مصرف اش مهم نیست
اینکه آدم اینطوری به آرزوش پرس شود از پس ِ «دریا به این پسامرگی» برنمی آمد!
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها هم دیگر نبود…
جایی به دنیا آمده بود که کلی بچه با خود کلی زانو به زمین آورده بودند…
دیگر نمی شود در قاره دراز بکشی و ماه قلقلک ات دهد…
باید دنبال ِ قاره بدوی که ماه ات را از جنگ ِ اقیانوس هاش
نجات دهی…
دریای شاعران رمانتیک است…
در قاب ها غرق ِ دیوارهایی که به زبان ِ سمّی می گویند آب…
**
چرا باید از چیزهایی که می ترسم بترسم؟
چرا باید ترس هایم را نداشته باشم؟
راه از میان ِ کابوس ها می گذرد
چرا بیدار شوم؟
اینطوری به جایی نمی رسد خورشید!
نمی رسد باریکه ی دلبندی که روزگاری ارواح ِ خبیثه ی خواب بوده
حالا بهشت!
و ماهی که زیر ِ نور ِ آن می شود تا صبح پیش رفت توی تُنگ…
پیشرفت این است که برنگردی به صبح
پیش بروی تا صبح!
چرا فرار کنم ارواح ِ وحشت ِ من؟
فقط وقتی که می آیید طوری بیایید که کمتر بترسم
دست نزنید به جائیم
با صدا شروع کنید
صدایم کنید…
آدم ها اینطوری کمتر دچار ِ بختک می شوند
که میخکوب خودشان را با مرگ اشتباه بگیرند
جای حرکت هایم را پیدا کرده ام موقع ِ مرگ
در شست ِ پای راستم زور می زنم و بر می گردم…
وحشت های تازه در راه ِ کدام بهشت اند؟
چرا این بهشت ها تمام نمی شوند؟
نیمه ی من کجاست که از من می ترسد؟
اول صدایش می کنم که قالب تهی نکند! قول می دهم!
اشتباهی که همه هنگام ِ مرگ می کنند!
آخرین پیامبر از وحشت ارتزاق می کند
شکلکی هم برای من درآر بوذینه!
نقاب ها به جایی نمی رسند
اول تکلیف ِ اینهمه انسان را روشن کن که معلوم نیست چند دسته حیوان اند!
پیامبر ِ آخر بی طبقه بندی ِ علمی نمی تواند وحشت آفرین باشد
چهره ها را به یاد آور!
کدامیک شبیه ِ حیوانی بودند که تا حالا ندیده ای؟
خودش است … باید بترسی … شروع کن!
انسان می آید!
**
از شما متنفرم
به من بگویی شما اندازه ی یک قبیله شما لگد بارت می کنم!
که سبکی ِ عشوه خرکی های یک تو ِ رفیق یادت بماند برای ابد؛!
مرتیکه ی مودب…
وقتی جیب ِ هم را می زنید در بوسه های مشترک
شماهای مشترک قبیله های روسپی را به صورت ِ خورشید تف می کنند
به من بگویی شما یک قبیله شما بارت می کنم
طوری که از زیر ِ قبیله ات دیگر درنیایی
حتا با همین روان ِ له که همه ی آدم های مودب دارند!
**
آرامش ِ مرگ در تابوت ِ زندگی …
– خوابم نمی بره!
سمفونی ِ پا در سیرک ِ پادگان…
کشور ِ دست سوم… کشور ِ دست اول… اونیفورم ِ دست اول…
– فرقی نمی کنه… خوابم نمی بره!
درخواست های یک تن ِ بازیگوش از صاحبش که هیچ اجازه ای نداد…
خودش را به هر مستاجری اجاره نداد…
– همه جا ناامنه!
دنیای چراغ ها در کالیفرنیای طالبان…
باران ِ ماهی در بیابان ِ تابستان…
– من یکی که اینجوری به دنیا اومدم
با دو تا گوش و یه سر ِ سنگین
که وقت ِ مسافرت از زادگاه
پونصد سالو یه قدم می کرد…
قل خورد گیج تا دستشویی ِ فرنگ…
فیلتر سیگارا و سرامیکای گرون زیر ِ هُم لِسای حیف نون!
رطوبت ِ پارکا و ساق ِ ضعیفه ها…
سگای باشعور که فقط سوئدی می فهمن…
چرخ ِ کالسکه ها… از همونا که مال ِ بچه ی من
همیشه از همونجا میشکنه…
ریلای مترو که پر ِ جنازه های نامرئی بود…
بخار ِ نفسای زمین که قدش به بخار ِ دهن ِ آدما نمی رسید…
درسته ! جهان ِ اول سرده!
اما سر ِ تو هم زیادی پایین بود… نه!؟
وگرنه یه چیزایی می دیدی بهتر از دین ِ خودمون!
نمی شه که همه جای دنیا از حلقه ی چشم مون
حلق آویز بشیم…
باید یه چیزای دیگه ای هم می دیدی!
منجوق دوزی ِ سرها در حراج ِ شهرها…
– سلام، می تونم شما رو بخرم؟
– چند کیلو؟
– به اندازه ی یه روز…
یا یه قرارداد ِ نامحدود می بندیم
چطوره؟
یا یه غذای ایرونی…
یا فرم ِ ازدواج…
سواد داری چیزیو پر کنی؟
– نه ! سواد ِ من همه چی رو خالی می کنه… درستشم همینه!
سواد مال ِ خوردنه نه ریدن!
فرما رو باید خالی کرد نه پر!
– جهان سومی ِ احمق!
پس بریم یه میزگرد بذاریم با گزارشگران ِ بدون مرز!
– معرکه س بریم!
کاشیای اونجا چه رنگی باید باشن؟!
بخار ِ نفسا می رن تو هم یا جرم داره؟
آپارتاید دامنش را با تاول های نرسیده تایپ می کند
بعد شیر می دهد… شیر می دهد…
میوه های رسیده می ترکند…
تاول ها که به هم می خورند می میرند…
اما ما میوه نبودیم
درست است که تاول بودیم
اما ترکیدن معاشرت ِ ابلهانه ای ست!
ترس در یاخته ها منجمدست
در کدام آینه ها نگاه کنم؟
ابزارش نیست…
پاد ِِنِگاه ها نگاهم می کنند!
زیر ِ وزن شان له است پاد فروشگاه ِ شانه ام!
پشت شان را می بینم که نخ های نازک ِ منجوق دوزی
چقدر درهم و برهم هنرنمایی ِ زشت می کند!
پاد هنرها در امان اند
از شر ِ جنایت هایی که هنرمندان بازگو می کنند!
در امان اند
از عکس هایی که گرفته از آنها عکاس…
نخ های منجوق دوزی ِ روسپیان
که در امتدادشان هیچ چیزی پیدا نیست!
دریغ از بادبادکی، سری، یا لاشه ای که به سوزن گیر کرده باشد
لبخندی که در سلام ها هست اینطور چیزها را نشان نمی دهد
– می تونم با شما آشنا شم؟
– چند کیلو؟
**
دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
**
– رفته بودم ناسمون که آسمون دروغگونباشه!
– عجب چاخانایی!
مگه می شه جایی رفت که اسم شو خودت گذاشتی؟!
– معلومه که می شه!
وقتی تونستی رو خودت یه اسم دیگه بذاری
همه ی چیزایی هستی که اسم ِ قبلی ت نمی تونس!
آرزوهام مال ِ اونی که نمی خواد!
رفاقتم مال ِ کسی که می خواد!
چیز ِ دیگه ای ندارم بسپرم به باد!
باد راس می گه که اعتمادی نیس…
پس اعتماد کن!
از هرجا که بخواهی مشامم با توست عفریته!
بویی که با آن مرا رنگ می کنی پنبه ای در سوراخ ِ جهان بین است
یک بو با این همه ابعاد به من داده ای
یک متر و خورده ای طول با 50 کیلو به طور متوسط از جهان؛
جهان از تنگه ی سوراخ ها بدجوری مار می آید!
چرا برای دیدار از جهان سوراخ های گشادتری تعبیه نکردی؟
این بو همه چیز را تنگ می کند
دماغ… چشم ها… دهان…
همه چیز به همان شکلی ست که بدبختانه باید باشد!
به شدت راستگوست بویی که هیکل ِ من است
هاله لویا…
هاله لویا…
خار در رگانم خون می خواند
خوانا نیست… اما زندگی ست
که می شود با آن هزاران عکس ِ یادگاری گرفت!
با کینه های شتربه دوشی که در رگ تکه های قلمبه ی زندگی هستند
روی لب لبخند…
کف ِ پاها عرق سوز…
روح : ارسال ِ پیام های بدن در درد…
چندشی که خرچنگ ها نمی دانند؛
شکل ِ دهان شان لبخند ِ انسان ها را نمی فهمد
فقط چنگ ها هستند که برابرند در ماهیت و اسم هاشان…
حافظه و آرزوهاشان…
گلوت در فشار خون ِ من به تنگ آمده
کاشکی خفه نشوی!
از من که بالا می روی سعی کن عصبانی ام نکنی!
آدم ها در درصدی از کینه شان کوهانی دارند که دوست هم دارد!
آدم ها موجودات ِ بردباری هستند!
بعضی ها را دوست دارم
این را موقع ِ چای خوردن یا به خواب رفتن ذخیره کرده ام!
نمی دانم چرا اجازه می دهم بیشتر بپوشانی م در پذیرایی ات
لای کفن ِ بوسه ها از رو
چمباتمه ی جسد ِ کینه توز از زیر…
نمی دانم چرا اجازه می دهم دوستم داشته باشی
حقیقت این است که آدم ها صدمه ی جدی به هم نمی رسانند!
بعضی ها را که زیاد جدی می گیری صدمه ی جدی می بینی!
وگرنه انسان ها برابرند
می شود از هیچ کس نخورد
دوست داشت و پا به پا پژمرد
پوسیدن را ترانه ی پروانه ها کرد
که زیبایی ِ زندگی شان طولانی تر از مرگ کوتاه شان …
مرگ ِ آدم ها طولانی نیست
بعضی ها را که زیاد جدی می گیری مرگ شان را طولانی می کنی!
وگرنه کوتاهی ِ لحظه ها لذت آورست!
با یک قرص ِ شادی بخش می شود به اصالت ِ طبیعت پیوست!
آدم شد و نشد!
تسلیم با اطمینان و دراز شدن همراه است
می شود بی اطمینان و کوتاه شد
لذت های یک در میان یادشان می رود کابوس
خاصیت ِ کثرت این است؛
مثل ِ جامعه ی جهانی که جنایت در آن
مثل ِ جمجمه های موزه است
در چند ثانیه ی پیش
پیش از پرش ِ تسلیم…
پرش به سمت ِ شغال ِ چاله ها، زمین، هوا، بغل ها…
چاله ها چاله اند
زمین زمین
هوا هوا!
سقوط و اوجی در راه نیست
راه لحظه است!
می نوشمت که مشامم شعبده کند نیستی ِ ملوس!
شعبده در هستی…
کلکسیون ِ عادت ها و شوک الکی-الکی یک عمرست!
جدی بگیر که طولانی اش کنی!
لحظه طولانی ست اگر سربراه باشی
وگرنه اضطراب با قدم زدنش در قاب غرقت می کند…
( قاب ِ علامت ِ سکوت
انگشتی بر لب ِ یک دختر ِ جوان
در تابلوی اتاق انتظار)
پشت ِ در شستشویت می دهند با ناف ِ بریده
– از همان اول آدم ها جایی ت را می بُرند-
شستشویت می دهند با خاطراتی که در نبضت
ناف ِ صفر شد!
زاییده شد نیستی…
لحظه طولانی بود؟!
– نه ، کمی…
– بعد، چی؟
– حالاست که می فهمم لحظه فقط یک لحظه است
حس اش می کنی؟
**
دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
**
جهان بسازم؟!
جهان گیج است
گیج بسازم؟!
مگر گیج ام؟!
همین خودم را ساختم کافی ست که کافی نساختم
ساختن، کافی ست هرچند چیزی نساخته باشی!
چند چیز را نشمردم که جهان از دستم رفت…خوابم برد؟!
چیزها را می شدم یکی یکی که یکی یکی جهان شدم!
تقریبن می شود گفت خوشبختم
یعنی اینکه از زندگی ام اصلن راضی نیستم
می شود گفت راضی ام ازینکه نیستم!
خوشبختی ام این است!
دستمایه ای می خواهیم به هر حال برای ور رفتن با ابزارمان
در کنار دردها… اندام ها…
بی اراده؟! من؟!
کاملن بوده ام!
انسان هایی را که می بینی گوشه ای کز کرده اند
نه سنگ اند نه آدم
کاملن اراده بوده اند!
بی ارادگی این است!
اراده ی خایه مال ارابه ی جهان است
مشکل ِ انسان هایی که سنگ شده اند این است
حاشا که شرمندگی شراب ِ دلچسبی ست بعد از خیانت
(هرکاری پاداشی دارد… بد و خوبش را نمی دانم)
یا شرمی که زور می زنی ببینی
در چهره ی کسی که با دستمال ِ گاوبازی ات
قلب ِ انساندوستانه ای ریخته ای روش!
پرده ها موج برمی دارند
اما صورت ها توی موج ها شکل ِ مخوفی از ارواح اند
که نه با چین محو می شوند نه با چروک
واقعیت چیزی ست که در تصویر نیست
واقعیت تصویرست که تنهایی!
اراده ی خایه مال…
مشکل ِ انسان هایی که سنگ شده اند این است…
کسی که همه ی اراده اش را با همه دارد
جنایت ِ دستمالش از هرجایی پیداست!
این است که آدم های خوب مجبورند بی آزار باشند
طوری که حتا بشود برشان داشت از روی زمین
پرت کرد در دریای کسی…
نشانه شان گرفت در سر ِ دریایی…
آن قدر خوبند آدم هایی که سنگ شده اند
که می شود فکر کرد هیچ وقت آدم نبوده اند!
اراده ی خایه مال است که ارابه ی جهان!
به سیاست اقتدا کن!
و به سمبول هایی ازین دست!
مجسمه ی آزادی…
مومیایی ِ اکسیژن…
تراشه های سنگ که می شود فکر کرد زمانی آدم بوده اند…
**
از صبح تا صبح غُر زد صبح
چیزی نفهمیدیم
جز شبش که روسیاه بود!
**
ارکان ِ حقوق ِ بشر…
ارکان ِ راکون ها و راکت ها و موش های هسته ای در تغذیه ی ملل…
فستیوال ِ همجنسبازها با آن سوراخ های گشاد ِ گند!
مارهایی از پلاستیک ِ گوشت…
پستان های بزرگ و دیگر هیچ!
بچه دار شدن ِ یبوست که خاک را به انزواهای راکد می کشد…
توالت که در آن می شود به اوج رسید!
عدد ِ صفر که می تواند دیگر نباشد!
فاجعه ای که می تواند پلک ها را ببندد
فاجعه ای که پلک ها را بوسیده
برای شب تا توانسته رقصیده…
دیگر به چاپلوسی ِ صبح با هوای یخ امیدی نیست!
یک لیوان آب در صبح روده ها را راه می اندازد
رودخانه ها می روند
ماییم که مانده ایم
در مغزهای مبهوت مان تخمه های گندیده ای شده ایم
که دندان هامان را اقنا می کند!
در مقابله ی قبرستان با قوانینی که برای مردگان
قباحت ِ آزادی می آورد!
تاول ِ تداوم را بتازان روی تیغ ها!
التماس ِ تسمه ها را به گردن گول می خوری
ولی بیشتر از اینها تسمه ای تا همراهانی داری!
با این دور و برت به چه ابری فکر می کنی؟
پنجره با اینهمه آپارتمان بخورد توی سرت!
برای افتادن مناسب ترست تا ملاقات ِ باد!
بشقاب های لب پریده ی آسمان
آن بالا در دکور ِ ماکت ها…
کلاغی در زاوایه ی چپ قلب ِ موقت ِ قرن…
صدای پر زدن ِ دردی که در عکس نمی افتد!
مثل ِ بوی عفونتی که در جشن ها جاری ست!
دست ها در گردن ِ هم…
تسمه ها دور ِ مچ ها…
عکس ها چه می دانند!؟
این فلاش بک ها خیانتکارند!
نه تنها فلاش بک که همه ی وردی که چشم در جادوی سینما می پاشد!
در مغزهای مبهوت مان تخمه های گندیده ای شدیم…
شگرد ِ شوق است که توی ذوق نزند!
وگرنه هیچ دلپذیری نیست!
ای دیدار ِ گرم ِ چای!
لذت ِ مرگی که دیکتاتو رها می کنند!
دوری و دوستی ِ سگ ها و آسمان ها و انسان ها!
شگرد ِ شوق است که توی ذوق نزند!
اگر مشتاق نباشم چه باشم؟!
بعضی وقت ها به مرگ می چسبد طعم ِ زندگی در مناطق ِ شاقه
نفس ها که شلاق ِ ارواح اند…
خنده ها مگاپودهای مونگول ِ مومیایی که یخ شان را زده اند پیشترها…
در یادست که گاهی آب می شود صخره های گذشته و آینده!
وگرنه حالی به ما نمی چسبد!
مزه نمی دهد شوق بی مرگ ِ قاطع ِ خودش!
چای و فنجان…
بستنی و لیموی یونانی…
قاره و اندازه هایی که بمب ِ اتم در خواب هاش می گنجد…
دست چینم کنی چیزی بیشتر از دستم به تو نمی ماسد!
آنقدر عقده ای بوده ام که در همه جایم دست درآورده ام!
در نگاهم دست برده ام
در دویدنم دست برده ام
در یخه ام…
آرزوهام…
عشقی که می تواند به جای قلبم بزند!
بمبی که خنثا نتوانستم!
برده ای که به جایش نتوانستم!
خونی که به جایش …
کودکی که نتوانستم نجات دهم از بلوغ ِ بمب ها…
در همه جایم دست درآورده ام!
آنقدر عقده ای بوده ام از همه ای که نبوده ام
همهمه ای حریص که همه نشد!
همهمه ی مورچگان را شد!
در دردهای بشر دوست که قدم در عدم ِ زیرزمین ها زد!
اما رو هرگز نشد!
مبارزه ی بدی بود!
یکطرفه با اخبار مغزم شکست خورد
دستی که زیرزمین است همه جایم شد
اما همه جا نشد!
روشنفکران شکست می خورند
چون روشن دست نیستند!
همه جایم را دست خورد!
آرزوهایم سپری در بی دست…
این است که زمین خوردن ِ احمق هایی مثل ِ من
نه دست می آورد نه تخم ِ پاشنه!
احمق هایی مثل ِ من تنهایند!
تنهایی حماقت است!
مدنیت یعنی این!
گور ِ پدر ِ دیالوگی که باید می کردیم در کنار ِ درختان که یکتنه گوشند!
دست از دست رفت!
بی گوش سر، رفتنی ست!
دستی که می ماند داس ِ شیاطین است
سر ِ برده دقیقن سر ِ یک بیل است!
سر می خواهد چکار روشنفکر؟!
گوش… چشم… دهان… هپاتیت و پاشنه…
در همه جایم دست درآورده ام!
اما دست های زیرزمینی سرها را محکم نگه نمی دارند!
دیگر زمان ِ پیروزی گذشته درخت های پیر!
به کی اعتماد می کنی؟
معلوم نیست این سری که داری لبش را می خوری یک بیل ِ مسموم نباشد!
من بیل ام!
اما نژادم به من می گوید « ریشه ها را باید زد »
همه جایم دست در آورده اما تنهایم!
در جامعه ی بیل هاست که فقط لب ها همدیگر را دارند
چرخاندن ِ زبان ها را در همدیگر دارند!
دسته ی چوبی و صورت ِ فلزی شان…
آخ! طبیعت ِ من!
این بیل ها همه تنهایند!
سرهاشان را بده تا به هم نگاه کنند
تا کی دخول ِ چوب ها و دارها در هم؟
سرها که برگردند دست ها بیل ها را بی سر نمی گذارند!
تنها نیستیم
دست هامان با ما هستند
سال ها سرها در احتکار ِ دست ها بوده اند
حالاست زیرزمین قیامت ِ گورها شود!
دیگر خیال ِ ساعت ها به فنجان هایی که می خورد این نسل قد نمی دهد
فنجان های طولانی را می شناسید؟
مکث ِ عجیبی ست پشت ِ هورت ِ این نگاه های خیره!
زمانی در زاپاس ِ دست ها!
قرارهایی در سکوت ِ ثانیه ها…
اتفاق خبر نمی کند
اما بویش همیشه می آید!
من این بو را خوب می شناسم وقتی طلبش کرده ام!
بو رسیده
شما هم بشنوید تا دچار شوید!
انتظار یک دست ، بی صداست!
انتظارهای دسته جمعی پوز ِ آهن‌رباهای مادی را می زند بیل های عزیز!
با ما طلوع کنید!
بعید ندانید خورشید نباشیم!
بعید دانستن های دسته جمعی دنیا را بعید کرده است
وگرنه خدا دیگر کیست؟!!
وگرنه خدا من بودم
وقتی برای معاشقه به دیدار ِ خدایی می رفتم
یا برای بلند کردن ِ کودکی که در جنگ
دست های مرا وادار به روئیدن کرد!
از گذشته می آیم
این است که دست های بزرگی دارم
و جهانی را در یاد برای بازسازی
خدایان باید از گذشته بیایند
وگرنه عدالت همچنان نسبی ست با کودکانی که نمی آیند
آنطور که می آیند…
**
لای….لای…
دریای شاعران رمانتیک است
در قاره ها ماه ِ تُنگ ها…
**
کاش در من بودی شوق ِ پژمردن ِ من
تا نلیسد اینطور روح ِ بی ذوقی ِ فرسایش ِ من
در تمام ِ زن ِ تن!
پس چرا راه به کوری نفروخت نورهایش را؟
پس چرا کور به چشمی نسپرد راه هایش را؟
تن ِ ِاعمال ِ تعامل زخمی ست!
تن ِ ارعاب ِ جهان ِ بندی ست…
سمت ِ بی سوی نمی دانم ِ من مرگ ِ دانای تمامت-مرگی ست!
که نمی دانم تان!
چه نمی پرسم تان؟!
اینهمه تاول و سوراخ ، میان ِ قلب ام
چشم ِ پرسش هام است از تقلاهاتان
سیر ِ بی الهامی ست چشم ِ بی بودن تان!
گرچه کورید و کرید…
چشم ِ من چشم ِ شما را دیده
گوش ِ من می شنود…
خنجر اینطوری ست دیگر … نه؟!
آدم اِن بعدی ست دیگر… نه؟!
اِن ِ بی حاصل ِ مرگ اندیشی ضرب در صفر ِ فواصل تا نه
نه که می آید پیش نیش داری در خویش
نیش نیش می آرد
تیغ تیغ می کارد!
دوستت دارم تلخ!
تن ِ بی حرمت ِ آدم ها… های!
از اتاوا تا بلخ نیش دارد خنجر!
خون فقط در خنجر می زند نبض ِ حقیقت را نبض
تا اَبَر مغز بریزد در شهر خون ِ کوچک ها را
که نژاد ِ بنیاد از تبار ِ آنهاست!
تا که بنیادی هست ریشه را باید زد!
خنجر اینجا فرداست!
گله از درد ِ شیزوفرنی نه!
از تعامل نشکن!
راه ِ بی سوزن ِ راست می رود در سوزن!
که نه جای نفسی نه هوای مرگی ست!
خانه جای سگ هاست!
بزنید آدم ها!
عاشق ِ خنگی ِ پررونق تان هستم من!
من شبی هستم که بی شما می میرم
از زدن هاتان شب چشمک ِ دریاهاست!
بی شب این ساعت ها سایه ی بی رمقی از هیچ اند!
شب … عزیز ِ من شب… سرزمین ِ انسان…
خود ِ بی بنیان است
زنده بادا انسان!
زنده بادا شب هاش!
**
بروز ِ تندرستی را چیزهای مختلطی هست که بی گلو می کند!
گلوی بریده ی تردیدم که در قدم های محرمانه مست ام!
در راه های بی تردید حرام ام!
گلوی بریده ی راهی هستم که دیگران نفهمیدندش
من نیم وجبی هستم ولی به جای سیاه سرفه و سنجاق
بلدم جای پای حیوانات ِ لال را به بیننده مبتلا کنم!
اینطوری که دارم از خودم حرف می زنم
بدون ِ اونیفورمم!
چی؟
بله!
نیم وجبی بودن مرض ِ بدی ست!
پررو هستم؟
وقت ِ ابتلا که ویروس مبتلا می شود به تن
شما به آینه هاتان گیر نکرده اید؟
شب در خانه های کورتان بدون اونیفورم ِ مجلل
چه کسی را دوست دارید؟
دیگر با کدام روباه
روی ماه خود را می بوسید؟
نیم وجبی هستم
طوری سرم را بریده اند که نه می روم نه می آیم!
گیر کرده ام میان ِ انگشترها و لوله های آب…
خاصیت ِ رسانایی ِ فلزات و مردگان…
گیر کرده ام میان ِ فصل ها که کوچکترین جایی برای گیر کردن ندارند
همه ی میوه ها می افتند ای عشق کوچولوی تردِ من!
لکنت این چیزها را نمی فهمد
دندان ِ رمانتیک تنش به تن ِ قانون نخورده
یا ُدم ِ صاحبان ِ هوش در تماشایی که سیرک می کند به ما!
شهر زیادست آقایان!
چه کار دارید با این نیم وجبی؟
نیم وجبی دوست دارد در نیم وجبش بچپد
چاپارتر از زبانش بدش بیاید از هرکه تا هرجا…
کسی که زبانش ماچ کرد از نفرت
دوست داشت از نفرت!
دیوانگی چیست؟
عشق یا نفرت؟
چه فرق می کند؟
بغل های مساوی ِ فاحشه گان اند…
به من هم رسیده عطر ِ بغل ها اما می شود انکار کرد!
می شود انکار کرد و نیم وجب ماند!
نیم وجب دانست!
نیم وجب در تبعید بود….
با اینهمه جنازه در مساحت ِ زمین چه کند نیم وجبی؟
با اقیانوس های خون چه کند؟
جولای 2004
استکهلم