برچسب: مجموعه داستان

دارد حوصله‌ام از این یادداشـت‌نویسی سر می‌رود. اصلاً معتقد نیستم که نویسنده باید هر روز چیزی بنویسد. هر وقت هم که یاوه‌های قلم‌زنان جـاپا قـرض کرده و کاسـب
شده را در این زمینه می‌خوانم، آتشی می‌شوم.

پلک های مرطوبش را با فشاری خواب آلود از هم باز می کند و من از خلال آن شکاف باريک، آن دورها، روزهای آشنا و تابستان های روشن کودکی ام را، جسته گريخته، چون خوابی ناتمام و مکرر باز می بينم. نگاه ممتد و پر حرف کدخدای ريش سفيد، مثل نفسی بلند، گرد و غبار روحم را می زدايد و صداهای باغ دماوند، پرنده های شب، همهمه های گنگ روستايی، خش خش خواب آور علف های بلند و ذکر يکنواخت مرغ حق روی درخت بيد، همراه با ريزش دلپذير آب قنات توی آبگير بزرگ باغ و خنده های شيرين آن تک چهره – آن صورت دوست داشتنی، در گوش و سرم می چرخد.

چند وقتي است كه دوباره بيماري به من حمله كرد. پيش او نرفتم، از نگاهش و سيگار كشيدنش مي ترسيدم، از حرفهاي بي پروايش هراس داشتم. اين بار آن بازيگر قدر وتوانمند نبودم، اين بار حتي ماسكي براي پنهان شدن نداشتم.

تماشا می کرد. اما مردم، چرا، با چوب و چماق کوسه را دوره کرده بودند، اگرچه وقتی می پريد به بالا، از ترس می پريدند به اطراف، فرار می کردند، و منتظر می ماندند که باز بيفتد بر خاک، و تا می افتاد می آمدند تا بکوبندش با چوب و چماق و ديلم، محکم ؛ به جانش می افتادند، اما وقتی که کوسه زورش می آمد از آنهمه نامردی و با هرچه زور که هنوز داشت برمی خاست، می افتادند، دستپاچه.