پايان دادن به حكمِ خداوند را آنتونن آرتو در سال ۱۹۴۶ پس از نه سال بستری شدن و مراقبت درمانی در آسایشگاه، برای اجرایی رادیویی نوشت . اجرایی که پخش آن ممنوع اعلام شد. با وجود ضعف جسمی در این سال های آخر عمر خود هر روز برای نظارت بر ضبط این اثر و ساخت افکت های صوتی آن به پاریس رفت و آمد داشت . موضوع و طرز بیان اثر چندان به شیوه ی شاعرانه به معنای متعارف آن نوشته نشده چراکه او به شعرش نیز همچون دیگر فرم های بیانی اش به منزله ی یک “تئاتر شقاوت” می نگریست . این متن اعتراضی که از شیوه ی اجرایی اش جدایی ناپذیر است ، نه تنها نقدی کوبنده نسبت به مذهب را پیش می کشد ، بلکه نگاه علمی ، عقلانی و کارشناسانه ی روزگار ، که وی در زمان خود ، امریکا را نماد آن می دانست ، به چالش می کشد . او انسان را پدیده ای زاده ی این نگاه “علمی” و “عقلانی” دانسته وبه طرزی که یادآور نیچه است ، خواستار فراروی از فرم انسانی ست . با تشریح بدن او و بازسازی اش همچون یک “بدن بدون اندام”.