یکی از مهم‌ترین تفاوت‌های ویدیوآرت و فیلم سینمایی این است که فرم هنری از قراردادهای متفاوتی نسبت به آنچه که شکل بیان فیلم را تعریف می‌کند، استفاده می‌کند. ویدئو آرت نیازی به بازیگر ندارد، می تواند بدون دیالوگ و راوی یا مضمون قابل تشخیص باشد. اغلب اوقات، عنصر سرگرمی غایب است و ممکن است انتقال یک حالت یا احساس باشد که نیروی محرکه است. این تمایز مهم است زیرا بین ویدئوآرت و سینما و همچنین فیلم آوانگارد و فیلم کوتاه تمایز قائل می‌شود. شاید ساده‌ترین تعریف این باشد که هدف یک فیلم سینمایی سرگرم‌کردن است، در حالی که ویدیوآرت می‌تواند پیچیده‌تر باشد، از کاوش در مرزهای شکل هنری یا حمله به انتظارات ناظر که توسط سینمای معمولی شکل می‌گیرد.